Машхур кишилар ҳақидаги китобларнинг аксариятида уларнинг болаликлари ҳақида сўз борганида «шўх эди, урушқоқ эди, тиниб-тинчимас эди» деган гаплар ёзилган бўлар эди. Шайх ҳазратларининг болаликлари ҳақида ким билан суҳбатлашмайин, акамизнинг ёшликда биров билан уришиш, сўкишиш у ёқда турсин, хатто овозларини кўтарганини эслай олмасликларини айтишади. Синглим: «Бундай аҳлоқсизликлар у кишига ёт эда ҳатто ёш болани хам сизлардилар, эслайсизми, набираларингизни хам сизлайдилар», деб қолди.
Ҳақиқатан, Шайх ҳазратлари барча ишларда бўлгани каби болаларга бўлган муносабатда ҳам Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг суннатларига қатъий амал қилардилар. Яқинлар янги туғилган фарзандларини Ҳазратга олиб келишса, уларнинг қулоғига азон айтар, чиройли исломий исм қўйиб берар, ширинлик билан танглайини кўтариб, ҳақларига дуо қилар эдилар. Совға улашсалар, аввал қизлардан бошлар, кичкина қизчаларни ҳам «фалончи хола» деб эркалатар, болаларнинг бошини силаб қўяр эдилар. Ўзлари асло сўкинмаган эдилар, бирор боланинг сўкканини эшитиб колсалар, «Ҳой, уят бўлади-я!» деб танбеҳ берардилар. Ҳамманинг исмини тўлиқ қилиб айтар, лақаби билан чақиришни ёқтирмас эдилар. Ёш болаларнинг ёлғон гапиришига йўл қўймас эдилар. Ўз фарзандларини чиройли хулқли, гўзал одобли қилиб тарбиялагандилар. Бирор марта уларни сўкканларини, урганларини кўрмаганман. Фарзандни Аллоҳнинг улуғ неъмати деб билар, шунинг учун отанинг фарзанд олдидаги бурчини тўлик адо қилишга интилар эдилар.
